Vorige week nog, in de trein, hoorde ik iemand diens reisgenoot vertellen depressief te zijn door trauma opgelopen vanwege een narcistische ex, wat nog altijd triggerend was.
Een citaatje uit een opinie-artikel in NRC 24-1-2025 door Tine Molendijk, 'antropoloog gespecialiseerd in geestelijke gezondheidszorg'.
Dat triggert bij mij weer de verwondering over het gemak waarmee sommige psychologen en aanverwanten termen uit de handboeken voor werkelijkheid aannemen, ondanks de kritiek die ze tegelijk soms hebben op dat ene handboek uit de VS waarin alle stoornissen van de menselijke geest 'beschreven' zouden zijn, inclusief (tot en met de een-na-laatste versie) homofilie. Poging tot maat verheven.
Een woord van etiket verheven tot werkelijkheid, van naam tot waarheid.
Verstandige zielzorgers weten dit overigens wel en betrachten voorzichtigheid bij het benoemen van een stoornis.
Dat is niet waarom Tine Molendijk zich in haar artikel druk maakte. Waar ze op wees is dat sommige begrippen uit de zielzorg zijn overgenomen in het dagelijks spraakgebruik en dan een andere betekenis krijgen dan oorspronkelijk bedoeld - of zoals omschreven staat in genoemd handboek (DSM).
Heel interessant, die verschuiving van betekenissen en connotaties, maar zij vindt er een zorgelijk kantje aan zitten. Dat benoeming tot erkenning of herkenning leidt, leuk, maar
als we de inflatie van gezondheidstaal en oppervlakkige erkenning blijven voeden, lopen we het risico mentale problematiek onder jongeren te verergeren in plaats van hen echt te helpen.
Aldus Tine Molendijk. (NRC-abonnees vinden het stuk hier.)
'Inflatie van gezondheidstaal'.
In onze emo-tijden is inflatie sowieso een boeiend verschijnsel. Een gebeurtenis (sorry, event) wordt leuk, heel leuk, heel erg leuk, superleuk, supersuperleuk... Fantastisch, geweldig, megaleuk, gigaleuk... Net als mensen na een redelijk aardig maar niet heel bijzonder concert Amerikaans gaan blèren (woew woew!) alsof de jongens en meisjes op het podium echt álles hebben gegeven. (Wat overigens misschien ook zo is, maar ja...)
Voor een echte depressie is dan op de lange duur geen woord meer. Megadepressie?
En misschien wordt een echt trauma dan weer wat het is: een wond. Desnoods een diepe wond, die een litteken nalaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten