Ik geef het toe: als ik in kranten lees over getallen, moeten ze er gek uitzien wil ik ze verifiëren: ik neem maar aan dat ze kloppen, hoewel ik weet dat je journalisten niet blindelings kan vertrouwen, zeker niet als het om getallen gaat. Hoeveel de schuld van Griekenland bedraagt? Ik lees het en vergeet. Of ik lees alleen maar dat 'Griekenland' in 2010 een 'noodlening' van 110 miljard euro ontving. Vage notie van heel veel, maar ik doe er niets mee, vraag me ook nauwelijks af wat de Griekse regering daarvan allemaal betaalt. Ik lees dat 'Amerika' per maand 125 miljard dollar leent 'om aan zijn verplichtingen te kunnen voldoen', en bijna lees ik weer verder.
Toch blijf ik deze keer haken.
125 miljard? Per maand? Zowaar, ik ga even rekenen. Met ongeveer 300 miljoen inwoners betekent het dat de regering van de VS per jaar per inwoner ongeveer 5.000 dollar leent. Nou maar hopen dat de journalist-van-dienst (Diederik van Hoogstraten heet-ie) zijn cijferhuiswerk goed heeft gedaan. Een nulletje meer of minder scheelt meteen een factor tien.
O.k., 5000 dollar. In economisch opzicht ben ik redelijk naïef. Ik denk aan de lening die ik ooit sloot om een huis te kunnen kopen en de schuld die ik, samen met mijn dierbare, dienaangaande nog heb uitstaan. Ik denk: zolang je die leningen kan afbetalen, is er voor een regering weinig aan de hand, behalve dat je je landgenoten moet kunnen uitleggen dat ze enige zin hadden. Per slot kost een lening rente, die weer opnieuw gefinancierd moet worden enzovoort.
Maar waar het me nu om gaat is het gemak waarmee ik zulke rekensommetjes niet uitvoer, de luiheid waarmee mijn ogen en hersens al lezend over zulke getallen heengaan zonder er een zinvol beeld van te scheppen. Waarmee het ook geen wonder is dat ik ze vergeet.
Die 5000 blijft alvast hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten