Heel moeilijk, boeken opruimen. En dat terwijl het verzamelen om het verzamelen me vreemd is. Ik hoef geen collecties te koesteren. Maar boeken, dat was mijn werk en bij elk boek dat ik al opruimend door mijn handen laat gaan denk ik: zou ik het niet eens herlezen, of kan ik het nog gebruiken voor een stukje of studie.
Dat schiet niet op, natuurlijk. Het opruimen gaat dan ook heel langzaam.
Het moet wel, vind ik. Mijn kasten puilen uit, er staan stapels boeken vóór in plaats van erin, ik heb een vliering vol kinderboeken waarvan ik het grootste deel nooit meer inzie. Het stof verzamelt zich tussen de stapels.
Soms moet ik te lang zoeken naar een boek waarvan ik weet dat ik het heb, en dat is, meer dan dat stof, het sein om met opruimen te beginnen.
Ik ben begonnen met die stapels. De grootste stapel ontstond na het leegruimen van mijn moeders huis in 2011. Zoveel mooie boeken, ik wou ze allemaal misschien lezen, vond het zonde om ze weg te doen. Een flinke portie daarvan ligt nog steeds ongelezen te wezen. Deels los ik dat op door verplaatsen, in het besef dat dit geen opruimen is. De delen uit de Joop ter Heul-serie gaan naar de vliering - die later opgeruimd zal worden. Maar Raadpleeg de meerval van Anton Koolhaas gaat toch maar de doos in. Idem De pianoman van Bernlef. Het doet een beetje zeer, want beide zijn toch mooie verhalen.
Maar ik heb alleen maar mooie verhalen! Als ik zo begin, die ik niets weg. Boeken die me niet bevielen, zijn allang het huis uit. Zal ik ze ooit herlezen? Zelfs dat is een te zwak criterium, want het antwoord is: dat weet ik niet.
Misschien leuk voor een ander? Dat is al helemaal geen goed criterium, want dan blijft alles staan en anderzijds is dat juist het criterium om boeken in de roulatie te gooien, hup, de kast uit.
Zal ik er ooit nog iets mee doen op dit blog, of voor een andere studie? Dat blijkt wel een werkbaar criterium, en daar gaan Koolhaas en Bernlef. Maar ook hier spelen twijfels bij vele titels. Anna Enquist heeft toch mooie poëzie geschreven, de twee bundels Hier was vuur en Soldatenliederen komen uit de kast van mijn moeder. Die ga ik vast weer eens doornemen, ik heb iets met poëzie. Ze blijven. Bijkomend voordeel is dat poëziebundels meestal dun zijn, dat bewaart makkelijker. (Maar de verzamelde poëzie van J.A. Emmens zal ik ook nooit wegdoen, al is het maar vanwege 'Hard facts'.)
Een makkelijk begin was de rij boeken (die stond deels wel in de kast) die ik heb helpen verschijnen, of de buitenlandse originelen. Boeken als The Periodic Table, Elements with Style en Aha! The most intersting book you'll ever read about intelligence. Op de mooiste na (daar begint het al...) zitten die nu in dozen. Ik ga er een mooie bestemming voor vinden, een liefdadigheidsboekenmarkt of Biblionef o.i.d.
Kinderboeken, ja, daar heb ik iets mee, dat was (en is nog een beetje) mijn werk. Maar die liggen op genoemde vliering, ze komen nog aan de beurt en ik hoef me nog niet het hoofd te breken over wat wel en wat niet weg gaat. Vooralsnog gaat er meer naar die vliering dan er af komt, het is een soort stadslandschap van stapeltjes geworden. Wordt onvermijdelijk vervolgd.
Alhoewel, ik kom in zo'n andere stapel, voor de boekenkast, wel Mijnheer Van Dale en juffrouw Scholten tegen, dat mooie kinderboekenweekgeschenk uit 1983, van Kees Fens en Margriet Heymans. Wegdoen? Nou nee, dat gaat (ook) naar de vliering... 'Woorden kun je niet stelen.' Het bevat een onbetaalbaar goed opstel van Kees Fens, dit boekje.
Blijft de rest van die stapel over, en de andere stapels ernaast.
Joop, een verzameling tekeningen van Opland, uit 1988. Als ik het mijn zoon voorleg, zal hij verbijsterd bladeren. Wie was die Joop? Waar slaan al die spotprenten op? Dit is definitief geschiedenis. Nee, nog niet weg, gaat naar de afdeling non-fictie (een stel werkelijk volgepropte planken, het kan er nog bovenop).
Reisgidsen, verspreid in die stapeltjes op en voor rijen boeken in de kast, en deels ervoor. Die van Nepal en Bulgarije, wegdoen? Nou, toch maar niet, je weet nooit... hoewel Nepal na die aardbeving nooit meer hetzelfde zal zijn, vrees ik, veel van de beschreven tempels zijn nu puinhopen. En de Veluwe-wandelgids uit 1995 gaat onherroepelijk de doos in, die zal echt verouderd zijn.
Romans, Godenslaap van Edwin Mortier, net gelezen, kan weg? Eh, nee, nog even niet.
Ebbenhout, van Ryszard Kapuściński? Zeer genoten van zijn reisverhalen, die evenwel gedeeltelijk bij elkaar verzonnen bleken. Hij had zich echter zo goed voorbereid dat wat niet waar gebeurd is waar gebeurd had kunnen zijn. Maar dat geldt ook voor veel compleet verzonnen verhalen, dat noemen we fictie. Alleen daarom al: bewaren.
Enzovoort.
Moeilijk hoor, boeken opruimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten