De Engelse titel is ietsje rijker dan de Nederlandse, want act betekent zowel handeling als wet, en waar het om gaat is hoe hoofdpersoon Fiona Maye handelt inzake een lastig dilemma dat te maken heeft met de wet, en de betreffende wetten in het Verenigd Koninkrijk heten Children Act, niet Children's Act.
Die hoofdpersoon wordt gevolgd door een onbekende, alwetende verteller en die zit haar dicht op de hielen. Het perspectief is het hare.
Fiona Maye is een high court judge, een rechter met veel gezag, want het High Court is het meest gezaghebbende rechtsorgaan in Engeland en Wales. Ze krijgt te maken met twee dilemma's, een rechterlijk, een huiselijk, en later nog een derde, dat met beide te maken heeft.
Het huiselijke dilemma betreft haar echtgenoot Jack, die te kennen geeft op zijn 59e voor het laatst nog eens te willen genieten van een seksuele uitspatting - en niet met haar maar met ene Melanie, een studente. Hij wil dat zij dat goedkeurt, want hij houdt van haar en wil het huwelijk niet verbreken.
Het rechterlijke dilemma betreft een jongen die een bloedtransfusie zou moeten ondergaan om hem in leven te houden, maar de ouders weigeren dat omdat hun god (die van de Yehova's) dat niet toestaat.
De jongen, Adam (what's in a name) Henry, bijna achttien (bijna volwassen volgens de wet), is geneigd zijn ouders te volgen. Fiona zoekt hem op om hiervan zeker te zijn en deze passage (p. 100-118) is cruciaal en heel mooi, inbegrepen de ode aan de poëzie en de muziek die eindigt in samen musiceren, waarbij Adam viool speelt en Fiona zingt:
In a field by the river my love and I did stand,
And on my leaning shoulder she laid her snow-white hand.
She bid me take life easy, as the grass gros on the weirs;
but I was young and foolish, and now am full of tears.
Een bekend Engels liedje, 'The Sally Gardens'. Het bezoek eindigt met zijn vraag: 'Are you coming back?' We zijn dan halverwege het verhaal.
De jongen blijft leven.
Later zoekt hij haar op, ze is in Schotland voor een conferentie. En zegt haar, van verlegenheid kijkend naar een tafel: 'I want to come and live with you.'
Dat slaat ze af. Sterker nog, ze wil niet eens met hem praten. Ze gedraagt zich als de onkreukbaar geachte rechter die ze wil (of moet?) zijn.
The boy started to say, 'But we haven't even - and she raised a hand to shush him.
'You must go.'
Waarna nog een onhandig soort kus volgt, een die op zijn wang had moeten komen maar op zijn mond komt, maar even goed: 'You must go.'
Dat komt niet goed, dacht ik. En zo is het.
Het eerste dilemma is inmiddels wel opgelost - door Jack. Dat derde dilemma, dat was er niet - of te laat. Het verhaal eindigt in tranen.
Hiermee geef ik slechts een fractie weer van dit prachtige, schrijnende verhaal, dat zoveel rijker is in de details, ook door de heldere, trefzekere verteltrant.
McEwan, Ian. The Children's Act. Jonathan Cape, 2014. ISBN 978 0 2241 0199 8.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten