Aldus Anselm Kiefer in een film van Wim Wenders, terwijl hij kijkt naar de ruïne van een fabriekshal vol hopen aarde.
En waaromheen kun je eigenlijk geen kader plaatsen? Het doet denken aan het cliché van de fotograaf die van zijn duimen en wijsvingers een kader maakt waardoor hij naar het landschap kijkt. Bij verjaardagsfeesten worden gasten weleens gefotografeerd met een oude schilderijlijst rond het immer lachende hoofd. Het is bijna een uitdrukking: in dit kader verwijzen wij...
Natuurlijk, daar duikt het urinoir van Marcel Duchamps weer eens op. Hang het aan de muur en het is kunst. Een denkbeeldig kader.
Nog zo'n bijna denkbeeldig kader: het wit op de bladzijde om een tekst. Is dat véél wit, dan denken wij al gauw: een gedicht (zie ook hier). Maar zouden we het boek op zich ook niet als een kader kunnen beschouwen?
Het scherm van een laptop of tv is ook een soort kader, met als een filmdoek. Wat omkaderd wordt, verandert voortdurend, we kijken naar bewegende kunst. Tenzij tekst of anderszins stilstaand beeld.
Zo komt er vanzelf een kader rond dit stukje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten