'Nog nooit heb ik zo'n verhaal op school gehoord.' Al 25 jaar verzamelt Marita de Sterck volksverhalen uit de hele wereld. Ze bundelde een zestigtal in Stoute meisjes overal, volksverhalen over liefde en lef (Meulenhoff/Manteau, 2009).
Onlangs werden de verhalen voorgelezen voor leerlingen van een beroepsopleiding in Vlaandseren. Reacties van leerlingen en docent werden gefilmd.
Duidelijk is dat de verhalen sommige luisteraars niet onberoerd lieten. Volgens de docent maakten ze 'sommige dingen bespreekbaar', in een 'veilige context van fictieve verhalen'.
'Een beetje seksuele voorlichting, maar dan op een andere manier gebracht', zoals een jongen laconiek zei.
'Vroeger, als iemand over menstruatie praatte, vond ik dat raar.'[...] 'Ik ben nog klein, ik wil dat niet horen,' aldus een meisje. 'Toen ik mijn eerste menstruatie kreeg, was mijn moeder heel beschaamd. Ik kon er niemand iets over vertellen.'
'Je moet je niet laten profiteren door een ander, want het is jouw lichaam,' zei een ander meisje.
'Ik krijg het gevoel, er zit een boodschap in,' sprak een jongen.
Zo is het maar net. Maar geen moderne boodschap zoals die door goedwillende pedagogische auteurs in verhalen wordt gelegd, maar een oeroude.
'Ik wil weten hoe dat vroeger was, bij hun, wat ze mochten en niet,' zo geeft weer een ander meisje de distantie aan die het mogelijk maakt om juist 'niet geforceerd' (de docent) over 'die dingen' te spreken. Het gaat hier niet over wat mooi is of niet, maar wat verhalen teweeg kunnen brengen. Een door recensenten soms wat veronachtzaamd verschijnsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten