In Vrij Nederland 9-10 een stuk van Anna van Praag, waarin zij een verhaal voor kinderen aankondigt met een hoofdpersoon die valt te omschrijven als 'een rotkind'. Zo wou ze het boek ook noemen, maar dat vond haar uitgever niet goed. Het gaat Nooit meer lief heten en verschijnt op 20 november bij Leopold.
Als ik haar goed begrijp was ze zelf vroeger ook een rotkind, althans een kind dat jat en andere meisjes pest, en wil ze met dit verhaal 'een lans breken voor rotkinderen'.
Sterker, 'bij het boek bied ik workshops aan voor scholen, "lessen voor rotkinderen", waarin ik de quiz "hoe erg ben jij" heb gemaakt. Welke school durft dat aan?'
Jammer.
Sensationeler was het geweest als ze niks geen 'lans had gebroken', want dat riekt toch weer naar hulpverlening, op het rechte pad brengen enzovoort. Heet begrijpelijk, want rotkinderen worden soms rotmensen en daar heeft niemand iets aan, er zijn al genoeg rotmensen. Anna van Praag beschouwt zichzelf inmiddels niet meer als rotmens - ze kijkt terug op het kind dat ze was. Ze wil, denk ik, begrip kweken met haar verhaal.
Uit literair oogpunt was het heel interessant geweest als er een kinderboek zou verschijnen waarin de held echt een rotkind is - en blijft, tot en met het einde en wel zo dat er voor de lezer geen ontsnappen aan is: wegleggen of meegaan (dus virtueel mee rot zijn). Hoe zouden recensenten reageren? En potentiële kopers? Een buitenkansje.
Natuurlijk heeft kinderboekwinkelier Rietje Nivard, aangehaald in het stuk, gelijk als ze zegt: "Kinderen waar iets mee is, dat verkoopt inderdaad heel slecht. Dat is geen leuk cadeautje." 'Want ja,' concludeert Anna van Praag ten slotte, 'dat zijn kinderboeken dus: een cadeautje dat wij grote mensen aan onze kinderen geven. Kinderboekenweek is cadeautjestijd. En hoe verleidelijk is het om iets te geven dat lekker veilig is? Pippi Langkous, altijd goed, en o wat zijn kinderen toch leuk.'
Daarmee haalt ze, wellicht met opzet, een icoon aan dat bekend staat als 'stout' en 'opstandig', maar niet als rotkind. Eerder al gaf ze een kleine leesautobiografie, met deze observatie erbij: 'Een onoverbrugbare kloof lijkt er te liggen tussen de helden uit mijn boeken die consequent opkomen voor de zwakkeren en mijn eigen gedrag - en toch blijf ik stug doorlezen.'
Of het van invloed is geweest?
Anna van Praag noteert dat ze op de middelbare school al 'een stuk braver' was. Ze bleef kinderboeken lezen, 'misschien omdat ik blijf zoeken naar het rotkind dat ikzef was'. 'Ik vind haar niet.' Hoewel, een boek als Lieveling boterbloem, waarin ene meisje haar lievelingspop mishandelt, komt dichtbij en 'lees ik opnieuw en opnieuw'.
Zouden een groeiend bewustzijn en rot zijn elkaar uitsluiten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten