Prikkelende recensies maakten nieuwsgierig. Het dikke boek ligt op mijn nachtkastje. De eerste pagina's heb ik gelezen. Maar het trekt nog niet.
Dat hoeft nog geen afwijzing te worden. Ook met Dans, dans, dans van Haruki Murakami had ik dat, tot ik na ongeveer vijftig bladzijden ineens toch gegrepen werd. Al vind ik het nog steeds moeilijk om onder woorden te brengen waardoor dan wel. Misschien de onpeilbare onbestemdheid van de hoofdpersoon, een soort man zonder eigenschappen? De mistroostigheid? Mist?
Het boek van de kinderen begint als een negentiende-eeuwse roman. Langzaam, uitgebedreid, met een alles regisserende, alleswetende afstandelijke verteller, een geduldige boekstaver.
Het is nu laat. Half twee 's nacht geweest. Ik weet al dat ik er vannacht niet veel verder in kom. En ik weet ook al dat ik het niet mee naar IJsland neem. Veel te zwaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten