Vandaag hoorde ik 11:45 of iets later over radio 4 een prachtig koorwerk. Dat raakte me nou helemaal. Bij nazoeken bleek het Triodion van Arvo Pärt of een stuk daaruit. Dat wil ik vaker horen.
Wat is dat toch. Sommige muziek laat me koud, andere raakt me tot in mijn ziel. (Ja, daarover een andere keer, geest en ziel, lichaam en geest, lichaam en ziel.)
Het lijkt op resonans, maar dan niet zoals die ene snaar van mijn piano steeds blijft doorklinken. Hoewel, misschien toch wel. Mijn ziel (whatever) resoneert op sommige muziek. Alleen betreft het niet een demper die niet werkt, maar een patroon dat in beweging wordt gebracht. Die demper is kapot, mijn ziel, of geest, niet. Die lijkt te wachten op bepaalde akkoorden, akkoordenschema's, klanken, ritme's. Zoals een sleutel in een slot past en een deur opent, zo opent die muziek een luik in mijn geest. Of ziel.
Het lijkt op resonans, maar dan niet zoals die ene snaar van mijn piano steeds blijft doorklinken. Hoewel, misschien toch wel. Mijn ziel (whatever) resoneert op sommige muziek. Alleen betreft het niet een demper die niet werkt, maar een patroon dat in beweging wordt gebracht. Die demper is kapot, mijn ziel, of geest, niet. Die lijkt te wachten op bepaalde akkoorden, akkoordenschema's, klanken, ritme's. Zoals een sleutel in een slot past en een deur opent, zo opent die muziek een luik in mijn geest. Of ziel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten