Vandaag in één ruk De gekwelde man van Henning Mankell uitgelezen. Afgaande op wat ik hoorde dacht ik dat Wallander de gekwelde man zou zijn, maar dat bleek anders. Dat wil niet zeggen dat Kurt Wallander niet als gekwelde man zou kunnen worden gekenschetst. Twee gekwelde mannen dus (minstens).
Zoals vaker met speurdersverhalen stoorde ik me eerst aan de afstandelijke verteller, maar allengs heb ik me laten inpakken door zowel de plot als de ouderdomsklachten van Wallander. Het wordt een race tegen de klok: speelt Kurt Wallander het nog klaar om te ontdekken wie Louise heeft vermoord en wat er met Hakan is gebeurd, voor hij defintief zijn geheugen kwijtraakt.
Magistrale plot! Er komt steeds iets bij. Er staat altijd iemand achter iemand, zegt een personage halverwege (of zoiets). Dat houdt de spanning er wel in, en heel goed.
Maar Kurt Wallanders angst voor ouderdom en (vooral) geheugenverlies is aangrijpend, zijn perikelen met oude liefdes, zijn dochter, zijn kleindochter evenzo.
Ik las het verhaal uit op het terras van Kraantje Lek, na de Letterenloop. Heerlijk broeierig weer, maar toch niet meer te warm, zo nu en dan viel er al een zomerse motregen.
Een goed moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten