Daar staat weer zo'n type, op de hoek van de straat. 'Heeft u een euro voor me? Dan kan ik een broodje kopen.' Ondanks twijfel over de uiteindelijke bestemming van de euro, geef ik hem toch maar. De man ziet er sjofel uit en kan de bijeen gebedelde euro's vast wel gebruiken, voor wat dan ook.
Een euro laat zich makkelijk weggeven.
Zoiets heeft Marlies Slegers mogelijk ook gedacht toen zij haar actie 'Adopteer een zin' op touw zette. (Vanaf 7 februari jl.)
Geef me 'n euro, en als ik er genoeg heb, kan ik zoveel zinnen achter elkaar zetten dat het een verhaal wordt.
Marlies Segers schreef en schrijft verhalen voor kinderen, maar heeft haar zinnen gezet op een spannend verhaal voor wat oudere lezers, een thriller. Ze wil zes à negen maanden tijd om dat verhaal te schrijven: 'door een zin te adopteren voor 1 euro/dollar, help je mij een stapje dichterbij de mogelijkheid om vanaf september 2014 zes – negen maanden nonstop te werken aan deze thriller.'
Dit nodigt uit tot nutteloos rekenwerk: hoe lang moet dat verhaal worden? Stel, ze wil het minimumloon, zes maanden lang: dat is bruto ongeveer € 8910,-. Ze is nogal dromerig, laten we haar iets meer gunnen: € 10.000,-. Dat zijn dan 10.000 zinnen. Pakweg 80.000 à 100.000 woorden, een dubbeltje per woord. Zo'n 400 à 500 woorden per dag schrijven. Het wordt toch gauw een boek van een 300 bladzijden of meer, in druk.
Van welk type haar dromen zijn, toont de actie, al vindt zij dat iederéén van die dromen heeft, en eigenlijk bedoelt ze trouwens geen dromen, maar wensen. Dagdromen.
Die van haar hebben nogal met eer en roem te maken, met succes. Zij droomt over 'het veroveren van de wereld. En over het schrijven van die ene thriller, die zich afwisselend in Azie en Nederland moet gaan afspelen, en waarvoor ik ‘Adopteer een Zin!’ in het leven heb geroepen. Grote dromen. Kleine dromen, over mensen die een zinnetje gaan adopteren, voor 1 euro. Ieder verhaal begint tenslotte met een zin.'
Blijkens een berichtje in de Volkskrant van 8-2 jl. was ze wat betreft de euro's nog niet verder dan een halve bladzijde.
Ziet ze er misschien niet sjofel genoeg uit? Dankzij haar website weet ik hoe ze er uitziet, althans, hoe haar hoofd er uitziet - ze houdt ervan om dat af te beelden.
Of maakt ze te weinig duidelijk of ze die thriller wel kan schrijven en waarover die gaat? Een synopsis ontbreekt, een eerste bladzijde ontbreekt.
Maar acht, een euro laat zich makkelijk weggeven.
Ik heb er een overgemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten