Het is me weer gebeurd: ik ging op reis en nam een boek mee. Maar 's avonds had ik geen leeslicht, dus besloot ik een e-boek te lezen. Overdag The fixer van Bernard Malamud, 's avonds op de i-pad The Little Red Chairs van Edna O'Brien.
The Fixer meegenomen omdat het al zo lang in mijn kast stond (ik weet niet eens hoe het daar ooit in is beland) en een lekker licht boekje is. (Letterlijk, bedoel ik!) En misschien ook omdat het past bij de streek waar ik naar toe ging, Oost-Europa, Riga om precies te zijn. Het verleden van de Oekraïne raakt dat van Letland. (Om zijn accent te verklaren zegt Yakov Bok op een gegeven moment zelfs dat hij uit Letland komt.)
Het einde van de Rode mens van Svetlana Alexijevitsj liet ik op mijn nachtkastje achter, half gelezen. Veel te zwaar om mee te nemen. En Klein Duimpje van Wim Hofman (gesnuffeld, eerste bladzijden) liet ik ook achter. Een mooi licht reisboekje, maar dat heb je zo uitgelezen. Goed voor dagjes uit met leesgoed in de rugzak.
En dan heb ik het nog niet over In het licht van wat wij weten van Zia Haider Rahman, waarvan ik weken geleden de eerste pagina's las, maar dat andere verhalen voor moest laten gaan. Een echt nachtkastje-boek, veel te zwaar om mee te nemen. Hoop eraan toe te komen voor de lieve leenster het terug wil.
The Little Red Chairs heb ik nog niet uit - ik vrees dat het moet wachten op het volgende reisje maar ik lees het beslist uit, want het begon veelbelovend broeierig, met de aankomst van een vreemdeling in een slaperig Iers dorpje.
Terug thuis heb ik me vervolgens verdiept in Anna van Niccolò Ammaniti, en vervolgens kwamen er drie boeken ter beoordeling ('graag vóór 1 juli') en stortte ik me op het eerste daarvan, een soort Oom Jan leert zijn neefje schaken over filosofie, en vervolgens op het tweede, een volstrekt zouteloos fantasieverhaaltje over maanreizende zussen. De Rode mens moest maar even wachten, net als het licht van Zia.
Het is alsof ik in mijn hoofd voortdurend van kamer naar kamer wandel. Iedere kamer bevat een totaal andere stem in een ander landschap en een andere sfeer. Ik moet iedere keer even omschakelen: wie spreekt hier nu weer.
Als vanzelf komen er onlogische verbanden. Dat is geen opzet, maar het gevolg van wisselende vertellers.
Dus wordt het armetierige dorp van de fikser een pieplein beetje verlengd in het ook niet heel bloeiende dorp in Ierland. Verder houdt het op, want hoofdpersoon Yakov Bok lijkt waarachtig niet op de geheimzinnige onbekende die het dorp intrekt als therapeut. Hoewel, die man draagt een lange zwarte jas en in de omgeving van de fikser zijn ook heel wat lange jassen... En o ja, de bureaucratische Russen die in The Fixer rondstappen lijken wel erg op de apparatsjiks die in Het einde van de Rode mens rondlopen.
Natuurlijk, ik houd een en ander wel uit elkaar. En Anna spoorde met geen enkel ander verhaal.
Inmiddels lees ik weer netjes boek na boek, in plaats van meerdere tegelijk. Al moesten die drie te beoordelen boeken er even tussendoor en zou het zomaar kunnen dat ik de Rode mens even laat wijken voor Klein Duimpje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten