maar dat houdt niet per se in dat het resultaat ook gewaardeerd wordt.
Hanneke Groenteman is een succesvolle radio- en tv-journalist, met een lange staat van dienst.
En niet te beroerd om iets nieuws te proberen: in juli 2020 debuteerde ze met een tienerroman, De Battle.
Het vertellen van het verhaal liet ze over aan de twee hoofdpersonen, Hanna en Yara, beiden meisjes van een jaar of vijftien. Ze houden beiden een dagboek bij en het boek bestaat dus uit fragmenten uit die dagboeken, aangevuld met stukjes app-berichten, maar dan wel zo dat het eerder lijkt alsof ze permanent een radioverslag leveren en om beurten de microfoon pakken.
Ze gaf hen de stijl mee die ze passend vond bij zulke meisjes, dus het is super, mega, giga, cool, vet en chill, supertof, zelfs superduper, vooral bij Hanna (maar de laatste twee supertjes zijn van Yara). Dat Yara nog moeite zou hebben met Nederlands, zoals ze op p. 15 (vrijdag 6 september) schrijft, daarvan is helemaal niets te merken, hooguit gebruikt ze iets meer Engelse woorden dan Yara, maar ik heb niet geteld, misschien klopt dat idee niet.
Dat is de bekende stijlbreuk in bijna alle verhalen voor kinderen en jongeren met een hoofdpersoon als verteller (behalve de beste): die verteller is doorgaans veel taalvaardiger dan hij of zij eigenlijk zou moeten zijn.
Lezende tieners (heerlijk hè, zo'n ouderwets woord) trekken zich er vermoedelijk doorgaans weinig van aan, maar ik vind het lastig: de meisjes wordt een dertien-in-een-dozijn-stijl in de pen gelegd, vol memes dan wel topoi, hapklare brokjes tekst die in ontelbare uitingen van vijftienjarigen voorkomen, en al snel merkte ik dat ik me begon te vervelen. Er zit geen pit in die teksten, nergens eens een formulering waarvan ik opkeek.
Aangezien het verhaal strikt chronologisch wordt verteld, is het ook een soort stijlbreuk dat het begint met stukjes dagboek van zaterdag 12 oktober. Daarin wordt Yara betrapt als ze een jurkje tracht te jatten. Ernstige gevolgen heeft dat echter niet, zo blijkt. Wat zouteloos dus, zo'n lokkertje. Zeker gedaan op aanraden van een uitgeverijredacteur?
Het verhaal verloopt van vrijdag 6 september tot en met vrijdag 20 december. Dat komt overeen met de kalender van 2019. En die van 2013, 2008 en 2002 enz. Aangezien Yara (met moeder en zus) in Nederland terechtgekomen is als vluchteling voor de Syrische burgeroorlog (2011-heden), lijkt me aannemelijk dat het verhaal zich in 2019 afspeelt. Overigens is ze van Palestijnse afkomt, maar ze woonden in Aleppo. Haar vader is met zijn gebrekkige moeder achtergebleven in Saoudi-Arabië, hun eerste vluchtbestemming.
Ik meld dit om te tonen dat er in dit verhaal over groeiende vriendschap tussen twee meisjes een extra thema zit. En nóg een, want Hanna's ouders gaan uit elkaar. En nóg een, want Hanna's oma takelt langzaam maar zeker af. En nóg een, want Hanna hoort bij een vast vriendinnengroepje (de Chicks), dat eerst wat argwanend is jegens Yara, wat kan komen doordat Yara (dat meldt ze zelf en idem Hanna), de eerste weken op haar nieuwe school heel weinig zegt. Want haar Nederlands... zie boven. Bij de klassefoto vergeet de hele klas haar zelfs.
De titel slaat op een project dat Hanna en Yara samen voor school uitvoeren, over twee filmsterren, dat ze uitvoeren als een soort wedstrijdje pardon battle: de een presenteert Audrey Hepburn, de ander Marilyn Monroe.
Het is goed bedoeld, dit verhaal met een happy end (*). Wie weet maakt het lezers in de beoogde groep iets bewuster van wat vluchtelingen ervaren. Maar het is geen hoogtepunt van woordkunst, daarvoor is het veel te doorsnee. Dit had beter gekund.
Hanneke Groenteman. De Batttle, hoe een schoolproject hun levens veranderde. Kluitman, 2020. ISBN 978 90 206 2485 4, 128 p.
* Sinds ik de Maddaddam-trilogie van Margaret Atwood heb uitgelezen kan ik het woord happy nauwelijks meer gebruiken zonder te denken aan Happycuppa en andere kreten uit dat verhaal... Dát is nog eens schrijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten