Eerst belandde Een slijmzoen voor je oma na wat bladeren op het stapeltje later-eens-bekijken.
Want wat deed die vertelstijl hijgerig aan, meteen op de eerste bladzijden, onder 'Even vooraf'. Alsof er zo'n supertoffe, net wat te joviale meester op de rand van zijn tafeltje zo enthousiast zit te vertellen dat het spuug over je heen komt.
Waarschijnlijk is dit nieuw voor je, maar jij woont niet op de Aarde. Ja, we doen wel alsof, omdat er ooit mensen waren die onze planeet zo hebben genoemd. Maar die mensen hadden zand in hun ogen. Slaat helemaal nergens op. Vraag maar aan astronauten, die kunnen het weten. Of makkelijker, pak er een wereldbol bij en bekijk hem eens tussen je oogharen door. Blauw ding eigenlijk, hè? Knalblauw. Van het totale aardoppervlak is meer dan 70 procent bedekt door zee. Aarde? Laat me niet lachen. De planeet Water, daar woon je op.
En zo verder.
Maar enkele dagen later pakte ik het toch weer op, want de afbeeldingen zijn wel bijzonder. Duidelijk, informatief en tegelijk mooi. En nog rustig ook, net wat deze opgewonden verteller nodig heeft.
Zonder dit werk van Paco Vink zou de door Mathijs Meeuwsen geschapen verteller zowat verdrinken in zijn woorden.
Niet dat ze onjuist zijn, maar die toon...
Al die onzichtbare beestjes en plantjes zorgen voor de lucht in onze longen en voor de vissticks in onze supermarkt. Maar ook voor de stenen in onze stoep, gewoon door na hun leven net zo lang op de zeebodem te blijven liggen tot ze kiezelhard in elkaar zijn gedrukt. Lasten we ze nog langer liggen, dan worden ze zelfs samengeperst tot de olie voor onze auto's. Niemand die het ziet. Niemand die een standbeeld voor ze boetseert, een medaille aan ze uitreikt of ze bejubelt in een lied. Zelfs een fatsoenlijke naam is blijkbaar te veel gevraagd.
Maar kan er dan alsjeblieft een bedankje vanaf?
Het gaat hier over plankton.
Natuurlijk is het terecht dat plankton wordt gerekend tot 'de tofste zeedieren die niemand kent', en sowieso is de keuze geweldig: pistoolgarnaal, zeeslang, zeevonk, lamantijn, blobvis, venusschelp, dekenoctopus, Portugees oorlogsschip, slijmprik, warana, zeekomkommer, klapmuts, spons, klimvis, grootbekaal, koekjessnijder, hemelkijker, yetikrab, kerstboomworm, poetsvis, maanvis, blaadjesschaap, kaakvis, zeepaardje, vliegende inktvis, ijswalvis, pissebed, nautilus, kegelslak, zeekoet, gladde handvis, papegaaivis, Groenlandse haai en de onsterfelijke kwal komen naast het plankton langs, voorwaar een bonte stoet.
Als je amechtig achteroverhangt, moegebeukt door Meeuwsens verteller, heb je behalve met die stoet ook kennisgemaakt met koraal en andere onderzeese natuurverschijnselen en wie weet enig ontzag gekregen voor de vormenrijkdom onder water. Inclusief de blobvis hieronder, in gevangen en vrije staat.
De slijmzoen in de titel komt overigens van de slijmprik, die volgens wetenschappers, zegt de verteller, een beetje lijkt op de voorouder van alle gewervelde dieren, 'die oer-oer-oeroude oeroma'. Verder tooit de dekenoctopus de voorkant en samen lijkt het net alsof die een slijmzoen geeft, maar dat is dus een vergissing.
Meeuwsen, Matthijs. Een slijmzoen voor je oma, de tofste zeedieren die niemand kent. Met illustraties van Paco Vink. Querido, 2023. ISBN 978 90 451 2816 0, 158 p.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten