Merel van Vroonhoven schrijft al enige tijd stukjes voor de Volkskrant waarin ze verslag doet van haar ervaring als docent basisonderwijs, ofwel juf. Over haar stap van bedrijfsleven (Nationale-Nederlanden, ING, Nederlandse Spoorwegen en de Autoriteit Financiële Markten) naar onderwijs heeft ze inmiddels een boek gepubliceerd, De stap, hoe mijn weg naar de top me naar het klaslokaal bracht.
Vast heel lezenswaardig, want dat zijn haar stukjes (bijna elke zaterdag) ook.
Op 18 juni verscheen er een onder de kop 'Samen lezen doet de waakvlam van grenzeloze kindernieuwsgierigheid moeiteloos oplaaien'.
Haar school heeft de 'prefab leesmethode' afgedankt en is overgestapt op 'bezielende verhalen'.
Lezen? Zie hier, maar voor de zekerheid ook hieronder.
'Samen lezen doet de waakvlam van grenzeloze kindernieuwsgierigheid moeiteloos oplaaien' 17 juni 2022
‘Vanmiddag even bellen?’, app ik Nadia, mijn collega van de parallelklas. Ik zit met een kopje thee achter mijn laptop in de bibliotheek. Het is mijn columnschrijfdag. Maar eerst nog even wat laatste actiepunten wegwerken. Zonder zeurende to-dolijst in mijn kop, dat schrijft beter. Even later appt Nadia terug: ‘Prima! P.S. Gisteren het hoofdstuk Vluchten gelezen. Was weer top!’
Ik glimlach. Wat een feest om te merken dat het leesplezier in de klas binnen enkele maanden zo is toegenomen. Op dit moment lezen we een boek over kinderarbeid in de 19e eeuw. Met hart en ziel leven de kinderen mee met hoofdrolspeler Pier, een 9-jarige jongen, die dag en nacht in een vieze, donkere fabriek werkt.
Eind vorig jaar staken Nadia en ik ons licht op bij verschillende scholen met hoopgevende resultaten op het gebied van effectief leesonderwijs. Daarop besloten we met steun van onze schooldirecteur – zelf een boekenverslinder – de prefab leesmethode naar het grofvuil te verwijzen. Sindsdien komen bloedeloze teksten zonder diepgang ons klaslokaal niet meer in! We lezen uitsluitend nog bezielende verhalen die kinderen nieuwe kennis bijbrengen over de wereld waarin ze leven.
Wekelijks speuren Nadia en ik bibliotheken, kranten en het internet af naar mooie, rijke teksten en boeken passend bij thema’s zoals het ontstaan van de aarde, de werking van het menselijk lichaam, de wereldoorlogen en de slavernij. De kinderen vinden het allemaal even boeiend. Samen lezen doet de waakvlam van hun grenzeloze kindernieuwsgierigheid moeiteloos oplaaien in een fel vlammend vuur. Stap voor stap verdwijnt hun angst voor langere teksten-zonder-plaatjes en moeilijke, onbekende woorden.
Nadat ik Nadia een fijne schooldag heb gewenst, zet ik mijn telefoon uit. Op zoek naar inspiratie voor mijn column scan ik de dagbladen en blader in mijn aantekeningenboekje. ‘Kabinet wil prestatiedruk in samenleving aanpakken’, lees ik in een van mijn vele, vluchtige krabbels. Hè, hè, eindelijk goed nieuws voor kinderen. Als érgens het idee leeft dat succes een keuze is en het leven maakbaar, dan is het wel in onze houding jegens kinderen. Kinderen zijn in onze maatschappij verworden tot een product dat maximaal moet presteren. En als dat product de verwachting niet waarmaakt, grijpen we naar medicatie, een psychiater of naar dure bijlessen. Met als gevolg: steeds meer mentale klachten onder jongeren, een groeiende kansenongelijkheid en een exploderende geestelijke gezondheidszorg.
Fanatiek tik ik op mijn toetsenbord de dag weg. Ik kijk op de klok, vijf uur alweer. Tijd om Nadia te bellen. ‘En, hoe was jouw schooldag?’, vraag ik.
‘Breek me de bek niet open’, zegt ze. ‘Ik ben bijna bezweken aan een hartverlamming.’ Na het buitenspelen bleken drie 9-jarige meisjes uit haar klas opeens zoek. Toen ze nergens op het schoolterrein te vinden waren en maar niet terugkwamen, rinkelden alle alarmbellen. Er ging een politie-alert uit, een batterij politiemannen met speurhonden kamde de bosrijke omgeving van de school uit. Alles zonder succes. Pas twee uur later, vlak voor het opstijgen van een politiehelikopter, waren de meisjes weer terecht.
Zich ogenschijnlijk van geen kwaad bewust vertelden ze: ‘We wilden alleen vluchten, net als Pier. Ons verstoppen tot de Cito’s voorbij waren.’ En toen, net wat feller: ‘Want juf, ook wíj willen geen kinderarbeid.’
‘Vanmiddag even bellen?’, app ik Nadia, mijn collega van de parallelklas. Ik zit met een kopje thee achter mijn laptop in de bibliotheek. Het is mijn columnschrijfdag. Maar eerst nog even wat laatste actiepunten wegwerken. Zonder zeurende to-dolijst in mijn kop, dat schrijft beter. Even later appt Nadia terug: ‘Prima! P.S. Gisteren het hoofdstuk Vluchten gelezen. Was weer top!’
Ik glimlach. Wat een feest om te merken dat het leesplezier in de klas binnen enkele maanden zo is toegenomen. Op dit moment lezen we een boek over kinderarbeid in de 19e eeuw. Met hart en ziel leven de kinderen mee met hoofdrolspeler Pier, een 9-jarige jongen, die dag en nacht in een vieze, donkere fabriek werkt.
Eind vorig jaar staken Nadia en ik ons licht op bij verschillende scholen met hoopgevende resultaten op het gebied van effectief leesonderwijs. Daarop besloten we met steun van onze schooldirecteur – zelf een boekenverslinder – de prefab leesmethode naar het grofvuil te verwijzen. Sindsdien komen bloedeloze teksten zonder diepgang ons klaslokaal niet meer in! We lezen uitsluitend nog bezielende verhalen die kinderen nieuwe kennis bijbrengen over de wereld waarin ze leven.
Wekelijks speuren Nadia en ik bibliotheken, kranten en het internet af naar mooie, rijke teksten en boeken passend bij thema’s zoals het ontstaan van de aarde, de werking van het menselijk lichaam, de wereldoorlogen en de slavernij. De kinderen vinden het allemaal even boeiend. Samen lezen doet de waakvlam van hun grenzeloze kindernieuwsgierigheid moeiteloos oplaaien in een fel vlammend vuur. Stap voor stap verdwijnt hun angst voor langere teksten-zonder-plaatjes en moeilijke, onbekende woorden.
Nadat ik Nadia een fijne schooldag heb gewenst, zet ik mijn telefoon uit. Op zoek naar inspiratie voor mijn column scan ik de dagbladen en blader in mijn aantekeningenboekje. ‘Kabinet wil prestatiedruk in samenleving aanpakken’, lees ik in een van mijn vele, vluchtige krabbels. Hè, hè, eindelijk goed nieuws voor kinderen. Als érgens het idee leeft dat succes een keuze is en het leven maakbaar, dan is het wel in onze houding jegens kinderen. Kinderen zijn in onze maatschappij verworden tot een product dat maximaal moet presteren. En als dat product de verwachting niet waarmaakt, grijpen we naar medicatie, een psychiater of naar dure bijlessen. Met als gevolg: steeds meer mentale klachten onder jongeren, een groeiende kansenongelijkheid en een exploderende geestelijke gezondheidszorg.
Fanatiek tik ik op mijn toetsenbord de dag weg. Ik kijk op de klok, vijf uur alweer. Tijd om Nadia te bellen. ‘En, hoe was jouw schooldag?’, vraag ik.
‘Breek me de bek niet open’, zegt ze. ‘Ik ben bijna bezweken aan een hartverlamming.’ Na het buitenspelen bleken drie 9-jarige meisjes uit haar klas opeens zoek. Toen ze nergens op het schoolterrein te vinden waren en maar niet terugkwamen, rinkelden alle alarmbellen. Er ging een politie-alert uit, een batterij politiemannen met speurhonden kamde de bosrijke omgeving van de school uit. Alles zonder succes. Pas twee uur later, vlak voor het opstijgen van een politiehelikopter, waren de meisjes weer terecht.
Zich ogenschijnlijk van geen kwaad bewust vertelden ze: ‘We wilden alleen vluchten, net als Pier. Ons verstoppen tot de Cito’s voorbij waren.’ En toen, net wat feller: ‘Want juf, ook wíj willen geen kinderarbeid.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten