Geen. Dat had ik kunnen bevroeden na lezing.
Hier is dus Teckel Tom, een teckel die kan denken en praten, in een collage-achtige, licht cartooneske techniek verbeeld door Noëlle Smit en in woorden tot leven gewekt door Bette Westera, en het prentenboek presenteert dan ook zijn start. Op de eerste twee dubbelpagina's:
Tom Teckel ligt in zijn doos. Op een wollen deken, samen met zijn broertjes en zusjes.
Mama Moeps ligt ook in de doos. Ze ruikt naar buiten, want ze is net uit geweest. Teckel Tom bijt in haar oor. Dat betekent: ik wil spelen. Niet doen, bromt mama Moeps. Ik slaap.
Dan gaat de bel.
Mama Moeps is meteen klaarwakker. Ze springt uit de doos en holt met het baasje mee naar de voordeur.
Teckel Tom probeert ook uit de doos te springen.
'Je poten zijn de kort,' lacht Poes Pluis.
'Echt niet!' keft Teckel Tom. 'Die doos is gewoon te hoog.'
Hij gaat op de rug van zijn ene broetje staan en probeert het opnieuw. Maar de doos is nog steeds te hoog.
Hij kan er niet uit.
Daaruit valt het een en ander af te leiden.
De geboorte is al enige tijd geleden, de puppy's kunnen zien en keffen (althans Tom) en bewegen zich ook al redelijk adequaat, al kunnen ze nog niet over de rand van de doos.
Er is een anonieme verteller die weet heeft van wat Tom en Moeps beweegt.
Mama Moeps kan praten: althans, ze kan iets brommen dat wellicht alleen Tom begrijpt. Tom kan ook praten en in ieder geval verstaat Poes Pluis hem, zoals hij de kat ook verstaat.
Hierboven Poes Pluis en Teckel Tom. De dubbelpagina's zijn helaas te groot om te scannen, die toon ik niet. Ze deden me soms denken aan Fiep Westendorp (zie o.a. het gebakje in de hand van het baasje), maar Noëlle Smit heeft niettemin een geheel eigen stijl.
Er is bezoek en
er verschijnt een vreemd hoofd boven de doos.
Teckel Tom verstopt zich onder de deken.
Die ruikt heel erg naar mama Moeps. Het is een fijne deken.
Het bezoek blijkt iemand die een hondje zoekt. De afbeelding hierboven biedt het perspectief van achter het 'vreemde hoofd', met de argwanende honden mooi in beeld. De tekst is juist in het perspectief van Teckel Tom, die alleen maar een 'vreemde stem' hoort.
Een deel van de tekst suggereert dat het baasje hem in ieder geval niet verstaat.
De handen van de meneer voelen aan de buik van teckel Tom. Hap!, doet hij.
'Deze bijt!
'Hij wil gewoon spelen,' zegt het baasje.
Echt niet!, gromt Teckel Tom.
Kijk, de conversatie van de mensen staat tussen aanhalingstekens, die van Teckel Tom in dit geval niet.
Ondanks het verstoppen wordt juist Teckel Tom meegenomen. Fraai is de beschrijving van wat TT meemaakt in de 'nieuwe doos'.
Het is donker en koud in de nieuwe doos. Ik wil niet, denkt Teckel Tom. Zijn lijf trilt. Wat hij precies niet wil weet hij niet. Hij weet alleen wat hij wél wil: terug naar mama Moeps en de doos met de deken.
Let even op de anonieme verteller die weet dat TT niet weet wat hij niet wil.
TT komt terecht in een nieuw huis met, hoe modern, twee papa's en een meisje.
Het meisje komt naast hem op het kleed zitten.
'Hoi,' zegt ze. 'Ik ben Jarig.'
Mooie naam, wil teckel Tom zeggen. Maar Jarig is alweer weg.
Mooi grapje.
Het meisje laat hem voor het eerst uit en de eerste kennismaking gaat goed. Ze kunnen elkaar verstaan:
'Ik heet Saar,' zegt ze. 'Ik ben je nieuwe baasje.'
'Ik dacht dat je Jarig heette,' zegt Teckel Tom.
'Nee,' zegt Saar. 'Ik bén jarig, maar ik héét Saar.'
Naast het bed van Saar staat een mand. 'Die is voor jou,' zegt ze.
Ze tilt Teckel Tom in de mand. Er ligt een deken in. Hij ruikt naar Saar.
Best lekker, vindt teckel Tom. Anders dan mama Moeps, maar lekker genoeg om naast in slaap te vallen.
'Ik noem je Max,' zegt Saar.
'Waarom?' zegt Teckel Tom verbaasd. 'Ik heet toch Tom?'
'O,' zegt Saar. 'Dat wist ik niet. Dan noem ik je Tom. Welterusten Tom.'
'Welterusten, Saar,' zegt Teckel Tom.
En dat is de laatste zin van het verhaal. De dubbelpagina-afbeelding toont, ik vermeld het voor alle zekerheid, TT in de mand óp de deken. Recht ligt nog een verlanglijstje van Saar: 'hond, hond, hond, hond, hond, hond en een hond'. Duidelijk zat... Het komt wel in orde met die twee.
Ik heb met opzet veel geciteerd, om te tonen dat deze auteur heel doeltreffend beschrijft en deze denkende en pratende Teckel Tom toch nog heel honds laat zijn, met (bijvoorbeeld) zijn reukzin als voornaamste zintuig.
In al zijn eenvoud is dit een erg goed geschreven verhaal, met mooie afbeeldingen erbij, in 22 (ongenummerde) pagina's. Zes dubbelpagina-afbeeldingen in totaal, en drie volpagina-afbeeldingen zonder tekst. Mooi om voor te lezen aan kleuters, en kinderen die net hebben leren lezen kunnen er ook wel iets mee.
Wat zou de volgende dag brengen? En de dagen daarna? Ik heb zo'n idee dat we dat nog eens gaan zien.
Westera, Bette, en Noëlle Smit. Hallo Teckel Tom! Gottmer, 2019, ISNM 978 90 257 7029 7.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten