'Is dyslexie een stoornis?'luidt de kop boven een artikel van Anna Bosman en Kees Torenaar in De Psycholoog april 2020, en het korte antwoord is: nee.
Dat is natuurlijk veel te kort voor een academisch artikel van 10 pagina's en er valt dus wel iets meer over te melden.
Heel origineel vergeleken de twee onderzoekers de definities van dyslexie met longontsteking - ook een aandoening.
Met die definities is iets mis, vonden ze. Ze zijn tautologieën. Zo is er een gangbare manier om alle leerlingen die tot de 10% slechtst op leestoetsen presterende leerlingen van het etiket dyslexie te voorzien. Zo houd je dus altijd kinderen die aan dyslexie lijden, want er is altijd en overal een 10 % die het slechtst presteert.
Ook ontdekten ze dat het etiket geplakt wordt op een vergaarbakje van verschijnselen, dat vooral gevormd wordt door uitsluiting van ándere zaken, zoals blind- en doofheid. Wat tot de conclusie zou leiden dat er geen blinden en doven met dyslexie bestaan. En, stellen de auteurs,
Vaststellen of iemand een stoornis heeft, zou niet afhankelijk moeten zjn van de prestaties van anderen. Als iemand onderzocht wordt op longontsteking, dan is de diagnose niet afhankelijk van de toestand van de longen van haar of zijn medemens. Bij dyslexie is dat wel het geval.
Waarvan akte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten