Nergens werd het misverstand tussen bedrijfs- en maatschappelijk denken dezer dagen mooier verwoord dan in dat ene berichtje waarvan ik nu de bron al kwijt ben, NRC of de Volkskrant 25-4-2020.
Het ging over het opperhoofd van KLM en zijn bonus gecombineerd met het verzoek om financiële ondersteuning dat KLM aan de Nederlandse regering had gedaan.
Die bonus zou Elbers krijgen omdat-ie geld had binnengehaald, zo suggereerde dat berichtje. Althans, denk ik, onder normale omstandigheden want het bedrijf keert nu even geen bonussen of dividend uit en in praktijk zou hij waarschijnlijk niets krijgen boven zijn schamele jaarsalaris van bijna een half miljoen. Maar het gaat om het principe.
Het is een herkenbare beweegreden.
Opperhoofden van grote bedrijven worden beloond als ze de bedrijfswinst weten te vergroten. KLM maakt nu even geen winst, maar dat ligt niet aan het opperhoofd en dat weet de schade toch maar mooi te beperken als hij regeringssteun weet binnen te hengelen, en dat zelfs nog tegelijk met het ontslaan van enkele duizenden personeelsleden. Chapeau, champagne, symbolisch borstgeroffel. Tenminste, zo'n soort idee moet er hebben geschuild achter het voorstel van de commissarissen om het opperhoofd in principe extra te belonen. Dat doe je toch niet voor niets?
Dat zulks veel weerstand oproept bij mensen die iets minder verdienen dan Elbers en onder loon naar werk iets anders verstaan, drong wat langzaam door tot het denkraam van leiders van bedrijven als KLM en is ook lastig uit te leggen als je uitsluitend in markttermen denkt. Eigenlijk dringt het ook niet door, want men betreurt vooral de ophef. Dat er iets raars is met zo'n ontiegelijk hoog loon voor een opperhoofd, dat wil er bij hen hoogstwaarschijnlijk niet in.
Ja, lees je krant, je blijft je verbazen. En dan op tijd een goed verhaal of gedicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten