King Corn

Eind jaren '60 lag er een geweldig vies brood in de supermarkten. Het was wit en sponsachtig, smaakte bijna nergens naar, zat vol vet en suiker en werd heel goed verkocht als 'origineel Zweeds wittebrood', al zat er niets origineels of Zweeds aan. Veel mensen hielden van wit en sponsachtig brood, dat bovendien (gemak!) voorgesneden was, enkele dagen goed bleef en dat de smaak van het beleg voorrang gaf. Het heette King Corn.

De broodfabriek had een goed reclamebureau ingehuurd. Het maakte een filmpje voor tv over een jongetje dat naar zijn vriendje Japie wil verhuizen omdat ze daar King Corn eten.

Aan die Japie moest ik denken toen er een prentenboek op de bespreektafel belandde met de titel Ik ga bij Japie wonen, van Rindert Kromhout & Sandra Klaassen. Ondertitel: want hij mag álles.

De tijden zijn veranderd. Nu wil er geen jochie naar Japie, maar een meisje, geheten Ietje. En niet omdat ze bij Japie King Corn eten, maar omdat hij een mooie trein heeft en alles mag (zegt hij):

'Ik vind jou niet zo lief,' zegt Ietje. 'Ik vind de mama van Japie veel liever.'

'Zo,' zegt papa, 'en waarom dan wel?'

'Japie heeft een speelgoedtrein.'

'Lieverd, je krijgt geen speelgoedtrein.'

'Maar ik wil het zo graag, papa.'

'Misschien als je jarig bent.'

'Japie heeft een heleboel rails en wagons en een station. En hij mag elke avond net zo lang opblijven als hij wil. Japie mag álles van zijn moeder. Heeft hij zelf gezegd.'

'Je krijgt een pannenkoek!'

En dan moet je de bladzijde omslaan. Op de volgende bladzijde kijkt papa, omgeven door kunstschildersspullen (je vermoedt meteen dat Ietjes papa niet veel geld heeft) naar zijn dochter op de andere bladzijde, die aankondigt dat ze bij Japie gaat wonen.

'Waar ga jij naartoe?'

'Ik ga bij Japie wonen.'

'Bij Japie wonen?' vraagt papa. 'Maar wat moet ik dan? Als jij bij Japie gaat wonen, ben ik helemaal alleen.'

Hier moet Ietje even over nadenken.

'Je mag wel een keertje op visite komen,' zegt ze.

 

Ze mag van Japie's mama een paar dagen blijven. Het is even dikke pret bij Japie, die inderdaad een hele mooie lange spoorbaan door het huis heeft liggen. Al gauw blijkt echter dat er ook bij Japie regeltjes zijn, speelgoed opruimen en zo, en dat hij niet zolang mag opblijven als hij wil.

Het eindigt ('spoiler alert') voor de volwassen voorlezer bijna voorspelbaar:

Aldus een weinig bijzonder, maar wel lief en blijmoedig voorleesverhaal met sprekende prenten. Let ook op de wat donkere huidskleur van Ietje, fijn voor voorgelezen kinderen die ook zo'n kleurtje hebben.

 

Rindert Kromhout en Sandra Klaassen. Ik ga bij Japie wonen. Leopold, 2021. ISBN 978 90 258 8014 9, 26 p.