Het komt van boven

De rots van boven wordt in De rots van boven meteen aangekondigd na het schutblad. Hij valt als het ware langs het colofon.

Wij weten het al.

Het schildpadachtige wezen met bolhoed nog niet. Het kijkt naar een bloempje en verklaart op de pagina ernaast, in duidelijke grote letters, formaat eerste leesboekje:

 

 
 

Sla de bladzij om en

 

 

Maar de rots is nog onderweg. Schildpad krijgt bezoek van een made-achtig wezen, ook met bolhoed. Dat heeft een 'slecht gevoel' bij de plek en kiest een andere uit, 'om te zien of het daar beter voelt'.

Er komt nog zo'n wezen bij, slangachtig deze keer, ook met bolhoed. Er komt een dialoog over welke plek beter is. Schildpad komt naar de anderen toe om te vertellen dat zijn plek beter is.

We slaan de bladzij om en

 

We zijn dan nog maar in deel 1, 'De rots'. Dat eindigt met Schildpad-bolhoed óp die rots en dan komt 2, 'De val'. Die direct plaats vindt:

Hoewel, viel hij?

Er volgt namelijk een dialoog met Made-bolhoed die in iedere spreekkamer van een therapeut opgehangen kan worden, een prachtig staaltje ontkenning.

Hallo.

Hallo.

Wat is er gebeurd?

Niets.

Was je erop geklommen?

Nee.

Viel je eraf?

Nee.

Heb je hulp nodig?

Nee. Ik heb geen hulp nodig.

Oké.

Ik heb nooit hulp nodig.

Oké

Wat ben jij aan het doen?

Ik kwam een dutje doen.

Het is fijn hieronder.

Als je wilt kun jij ook een dutje doen.

Er is net genoeg plek voor twee.

Nee. Ik ben niet moe.

Oké.

Ik ben nooit moe.

Oké.

Volgt '3. De toekomst'. Dat begint met Schildpad en Made bovenop die rots, die zich de toekomst voorstellen en hun dromen van planten en bomen zien wij om de rots verrijzen. Een paradijs. Bijna, want

 

Dat wandelende oog verbrandt zomaar wat planten en vertrekt. 'Ik wil me de toekomst niet meer samen voorstellen,' zegt (vermoedelijk) Schildpad.

 

Deel '4. De zonsondergang'. Heel mooi, zo'n zonsondergang, maar voor de drie bolhoedwezens vooral misverstand, doordat ze elkaar niet verstaan. Eindelijk komt dat een beetje goed en dan

Laatste hoofdstukje, als ik het zo noemen mag, is '5. Geen ruimte meer'. Dat wil zeggen, voor Schildpad bij dat rotsblok, doordat de twee anderen daar al zitten.

Goed. Ik snap het al.

Net genoeg ruimte voor twee.

Misschien ga ik wel in mijn eentje naar die andere plek.

Misschien kom ik nooit meer terug.

 

IK ZEI DAT IK MISSCHIEN NOOIT MEER TERUGKOM.

Misschien ben ik zo ver weg dat ze me niet kunnen verstaan.

 

 

Hartverscheurend dialoogje. De allerlaatste plaat toont hetzelfde rotsblok dat het oog verpletterde, nu met een maan erboven en zonder vallend puin.

 

Dit verhaal in woord en beeld gaat over niets en een heleboel. Over aantrekken en afstoten, dreiging en onveiligheid. Tragikomisch. Hoeveel rotsblokken gaan er nog vallen?

Ondanks het verpletterde boze oog, geen blij einde. Ook geen figuurtje om je makkelijk mee te vereenzelvigen. Maar de kleuter die het voorgelezen krijgt, kan zich van de weeromstuit lekker veilig voelen op schoot.

Dat wil dus zeggen: een heel bijzonder prentenboek.

Klassen, Jon. De rots van boven. Gottmer, 2021. Vertaling Edward van de Vendel. Oorspr.: The Rock from the Sky, Candlewick Press, 2021.