Dodo's

Bijzonder aan de buitenkant van De lijst van Violet Sopjes is de achterkant. De flaptekst, zoals de tekst op de achterkant nog steeds wel wordt genoemd, en de drie aanbevelingen, citaten uit recensies.

 

 

Is dit 'een bijzonder en grappig verhaal over een meisje dat de dingen lekker net een beetje anders doet'? Hm. Of 'een even komisch als ontroerend portret van een kwetsbaar (bwûhh) 'meisje'? 'Vertellersvakwerk'? Hangt er van af wie je tot verteller benoemt, Violet of de auteur, David Vlietstra. Beiden hebben op hun eigen manier een prestatie geleverd. En nee, David Vlietstra is geen debutant, maar dit boek verschilt wel behoorlijk van wat hij voordien afleverde.
 
Wat de flaptekst in ieder geval niet doet is de intrige (vooral die 'verrassende wending', flaptekst) verraden en dat is te prijzen. Dat is ook een bekende recensentenopgave: je wil een serieuze bespreking maar een verrassende wending of de afloop verborgen houden, om de lol voor toekomstige lezers niet te bederven.
 
Verteller van dienst is Violet Sopjes, een meisje van elf jaar. Ze heeft van Ingeborg een opdracht: ontmoetingen met klasgenoten beschrijven. Wie Ingeborg is en vanwaar die opdracht blijft voor ons lezers aanvankelijk in het duister. Die beschrijvingen zijn heel levendig en bevatten veel details, die op het laatst wat exuberant worden en als we zover zijn dat Muze in haar eentje blijkt te wonen en ze met Nonet in een stal verborgen dodo's terechtkomt krijgen we als lezer natuurlijk argwaan. 

 

Violet heeft een lieve moeder.

 

Het was mijn eigen schuld. Ik had Ennie zelf door mijn vingers laten glippen. Ik had het afgelopen jaar alles door mijn vingers laten glippen.

Mijn moeder was op mijn bureaustoel gaan zitten en ze keek naar me toen mijn kin begin te trillen. Mijn ogen werden vochtig en er sijpelde waterig snot uit mijn neus op mijn bovenlip. En toen deed mijn moeder wat ik op dat moment precies even nodig had. Ze spreidde haar armen, net als vroeger, toen we 'wie komt er in mijn huisje' speelden. Dankbaar liep ik naar haar toe en voor het eerst sinds lange tijd kroop ik bij haar op schoot, ook al was ik daar nu veel te groot voor. Mijn moeder sloeg haar armen om me heen en mijn hele lichaam begon te schokken.

Ik huilde en huilde, minutenlang. Er kwamen tranen en snot op mijn moeders blouse, maar dat maakte haar niets uit. Ze hield me vast en aaide mijn haar. Ik wilde voor altijd zo blijven zitten.

'Ik... kan toch niet... mijn hele leven... in mijn kamer blijven?' snikte ik tussen allemaal schokkerige ademhalingen door.

 

Hoe dit precies zit en uiteindelijk afloopt? Lees daarvoor het boek. Nee, Ingeborg is niet haar moeder maar een therapeut, zo blijkt later.

Die passage hierboven zit tegen het eind van het verhaal en inmiddels zijn we als lezer als het goed is geheel ingepakt en hebben het ongeloof over zo'n vaardig schrijvend elfjarig meisje geheel overboord gezet, een voorbeeld van willing suspense of disbelief. Het verhaal had er niet mee moeten beginnen. Nou ja, verhaal: dit is eigenlijk een bundeltje verhalen in een verhaal. En dat bundeltje doet het 'm, hoe ontroerend het einde ook is.

Mooi werk.

Met illustraties die heel stijlvast en soms grappig zijn, maar eigenlijk overbodig. 

De auteur won met dit boek in 2025 een Zilveren Griffel. Die gun ik hem van harte.

 

 

 

Vlietstra, David. De lijst van Violet Sopjes. Met illustraties van Yoko Heiligers. Gottmer, 2024. ISBN 978 90 257 7870 3, 224 p.