Meesterlijke titel: Harde hand. Alleen al omdat hij moeilijk vertaalbaar is. Heavy hand en Main lourde betekenen net iets anders, hard hand is een Engelse term uit het kaartspel blackjack. De Nederlandstalige lezer snapt meteen de connotatie, denkt aan slaag. (Ook al zo'n woord.)
Op de voorkant prijkt een hondenkop. Raadselachtig, tot je de eerste bladzijden leest.
Helaas ook tot je leest wat er op de achterkant staat. Die tekst geeft eigenlijk het verhaal in 55 woorden weg. Een bijna perfecte samenvatting.
Mira, een jonge twintiger, adopteert Turbo, een jachthond die met extreme angsten kampt. Mira wil de brute jager opsporen die Turbo heeft mishandeld en gedumpt.
Als ze oog in oog staat met een jager die regels en voorschriften aan zijn laars lapt, vindt ze de moed om ook haar eigen kwetsuren onder ogen te zien.
Of dat lukt, laat deze samenvatting open, dat is tenminste nog iets.
Of het lukt, laat ook het verhaal open!
Ik citeer de allerlaatste alinea's.
En dan zal het moment komen. Katrien zal de deur openmaken. Hij zal er al zitten. Geen handdruk. Zo is het afgesproken. Voldoende afstand, de tafel tussen ons in.
Ik weet dat ik zal verstijven, bevriezen. Maar dan zal ik kijken naar rechts, naar Julie, en naar links, naar Katrien. Nooit eerder waren mijn flanken zo goed gedekt. Ik zal overeind krabbelen, me herpakken, stuntelen, maar uiteindelijk zeggen wat ik te zeggen heb. En ik zal me schrap zetten en luisteren naar wat hij te vertellen heeft.
Dadelijk zal ik met eigen ogen zien dat hij niet meer boven me uittorent. En hij zal dat ook zien. Het zal hem niet ontgaan dat ik deze keer goed word omringd, dat mijn helpers niet van mijn zijde wijken.
En buiten staan mijn supporters paraat. Kobe en mijn moeder duimen met beide handen, mijn oma brandt haar kaarsen, mijn hond wacht op me. Ik weet dat Turbo me uit de ijzigste sneeuwberg opgraaft en me warm houdt tot ik de stap zet: van overleven naar leven.
Mijn nieuwe huis komt er. Steen na steen.
Einde. Zo heb ik ook wel genoeg weggegeven, want dit laatste citaat toont ook de stijl van de ene verteller, hoofdpersoon Mira. De meeste van de 27 hoofdstukjes van het verhaal is zij aan het woord, echter meestal terugblikkend, want in onvoltooid verleden tijd. Zo:
Turbo en ik waren de enigen die afstapten bij de bushalte midden in de velden. We volgden het pad dat naar een grote boerderij voerde. Het was fijn wandelweer, maar genieten zat er niet in. Het geblaf dat naar ons toe woei klonk triest, wanhopig.
(Hoofdstukje 9, 'De hondenfabriek'.)
Er is nog een andere verteller en dat is Stan, de jager.
Hier klinkt hij (hoofdstukje 8, 'Geen kogel waard'):
Ik smijt Barka weer in de kooi in het veld en zit thuis te prakkeseren. Dat mormel is nog geen kogel waard! Dat zou ook een veel te snelle dood zijn. Ik fantaseer dat ik hem meeneem naar een bos waar nooit iemand komt en hem daar vastbind aan een boom, als voer voor de wilde zwijnen. Terwijl ik bedenk dat er in dat volgebouwde apenland van ons helaas geen straffere roofdieren rondlopen, krijg ik krak op dat moment een lumineuze inval. Die ambetante spinone gaat mij helpen om mijn grootste jagersdroom waar te maken!
Iets ander vocabulaire en steeds in tegenwoordige tijd, alsof-ie hardop denkt. Alleen denk je zelf nooit 'ik fantaseer' of 'ik bedenk'. Je fantaseert of bedenkt iets, maar dat zeg je niet, hooguit wát je fantaseert of bedenkt. Ook 'ik smijt Barka weer in de kooi' hoef je niet hardop te zeggen, dat dóe je gewoon. Dit is geen innerlijke monoloog, maar een soort verslag aan, ja, aan wie?
Aan ons lezers natuurlijk, maar dat wringt hier een beetje.
Stijloefening als alternatief:
Dat mormel is nog geen kogel waard! Dat zou ook een veel te snelle dood zijn. Ik bind hem aan die ene boom, kunnen de wilde zwijnen hem opvreten. Jammer dat er geen straffere roofdieren zijn in dit apenland. Of wacht even...
Nou ja, dat zou wellicht mijn keuze zijn. Een verteller die op papier in onvoltooid tegenwoordige tijd vertelt, het blijft lastig. Maar wel doenlijk: wat een acteur op het podium kan, of achter een microfoon, dat kunnen wij lezers uiteindelijk ook, het vergt het kleine stapje dat wij als het ware die verteller worden.
Samen bouwen deze vertellers een verhaal op dat staat als het huis dat Mira wil maken.
De Sterck, Marita. Harde hand. Querido, 2023. ISBN 978 90 451 2873 3, 182 p.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten