Hij heeft mij gevraagd om een presentatie te houden over muziek en jeugdliteratuur, wetend dat beide me aan het hart gaan. Of het doorgaat, hangt dus af van dat gat.
Maar dat hoeft me er niet van te weerhouden alvast na te denken over dit onderwerp.
Allereerst dit.
Poëzie is literatuur en goede poëzie kan gezongen worden.
Kernachtiger kan ik mijn standpunt niet uitdrukken.
Poëzie die niet gezongen kan worden, is geen poëzie maar proza dat als poëzie is gedrukt, op pagina's met veel wit en zo. Een soort stotterverhalen - waar overigens niets tegen is, net zomin als tegen hele korte verhalen, van het soort dat A.L. Snijders al sinds jaar en dag schrijft en o.a. publiceert in de VPRO-gids. Kunnen heel mooi zijn.
Mooi proza heeft natuurijk ook een ritme: mede daardoor wordt het mooi. Maar niet het soort ritme dat op muziek gezet kan worden, dat gezongen kan worden. Spreekritme is anders dan zangritme, al kan het dicht bij elkaar liggen (zie bijvoorbeeld Gregoriaanse en Boeddhistische gezangen).
Zang en ritme waren lang geleden manieren om lange teksten te onthouden. De Odyssee werd gezonden. (Zie o.a. hier voor een indruk hoe dat misschien klonk.)
Zang en ritme waren lang geleden manieren om lange teksten te onthouden. De Odyssee werd gezonden. (Zie o.a. hier voor een indruk hoe dat misschien klonk.)
Liedteksten horen dus bij de literatuur, dat volgt uit het voorgaande.
Liedteksten zijn echter vooral mooi als ze gezongen worden, met of zonder muziek. Om nou muziek op zich tot literatuur te bestempelen, dat gaat te ver.
Prenten horen, als ze afzonderlijk aan de wand van een museum hangen, ook niet bij literatuur. Maar prentenboeken wél.
Zo zijn er meer grensgebieden.
NB d.d. 19-3-2019. Dat symposium ging inderdaad niet door.
Prenten horen, als ze afzonderlijk aan de wand van een museum hangen, ook niet bij literatuur. Maar prentenboeken wél.
Zo zijn er meer grensgebieden.
NB d.d. 19-3-2019. Dat symposium ging inderdaad niet door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten